Wieś w Gminie Główczyce, w powiecie słupskim, w województwie pomorskim.
Historia:
Pierwsze wzmianki o wsi otoczonej nadłabskimi bagnami pochodzą z XVI wieku. Przez wieki czuli się izolowani, jak wyspiarze. Bowiem aby dotrzeć do tej wsi od strony Główczyc, trzeba było pokonać szeroki pas bagien. W porze deszczów było to często niemożliwe.
Także sama Izbica nie tworzyła jednej, zwartej miejscowości, lecz była rozrzucona na kilku kępach stałego lądu. Poszczególne wybudowania wsi miały własne nazwy, np. Lisia Góra, Ameryka.
W życiu mieszkańców zawsze dużą rolę odgrywało rybołówstwo. Wyprawiali się łodziami na Łebsko, trzecie co do wielkości jezioro w Polsce. Łowili też w kanale Łeby uchodzącym do tego akwenu. Mieli tu dobre połowy, zwłaszcza zawsze wysoko cenionych łososi i węgorzy. Większość ryb przeznaczali na sprzedaż, reszta trafiała na ich własne stoły. Podobno mieli ryb tyle, że aby nie obrzydzić sobie łososi, pilnowali by nie jadać ich częściej, niż dwa razy w tygodniu. Z kolei w ciepłe sierpniowe wieczory z kanału dawało się wyciągnąć nawet do 50 kilogramów węgorzy. W specjalnych liszkach (kosze zakładane na plecy) kobiety roznosiły następnie ryby po okolicznych, rolniczych wioskach i sprzedawały.
Drugim ważnym źródłem utrzymania izbiczan była hodowla zwierząt, zwłaszcza owiec.
W okresie II wojny światowej w pobliżu wsi zbudowano kilka bunkrów, w których ulokowane były prawdopodobnie urządzenia pomiarowe, wykorzystywane przez obsługę poligonu rakietowego w Rąbce położonej na przeciwległym brzegu jeziora.
