Mikołaj Prus-Więckowski, ur.18 grudnia 1889 w Starym Konstantynowie na Podolu, zmarł w 1964 roku we wsi Michałowice pod Warszawą.
Przed I wojną światową oficer artylerii w armii rosyjskiej. W czasie pierwszej wojny światowej walczył w Galicji. Potem odbył studia inżynierskie w Kijowie. W 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim, w 3. Pułku Ułanów, a następnie ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Walczył w 1920 roku z bolszewikami. Oficer zawodowy w wielu jednostkach. W 1939 był zastępcą dowódcy Mazowieckiej Brygady Kawalerii. Potem pracował jako parobek na Lubelszczyźnie, unikał kontaktów z polskim podziemiem. W 1944 r., po wejściu Armii Czerwonej, przyjęty do Wojska Polskiego. W tym czasie, w powstaniu warszawskim, stracił żonę i 13-letniego syna.
W ludowym WP był m.in. dowódcą 7 Dywizji Piechoty w 2 Armii i z nią walczył na Łużycach w 1945 r. Później został dowódcą 1 Dywizji Kawalerii, a następnie dowódcą V. Okręgu Wojskowego w Krakowie. Brał udział w akcji Wisła przeciwko UPA. Od 1948 do 1951 był attache wojskowym w Moskwie, a potem dyrektorem Biura Wojskowego w Ministerstwie Rolnictwa. 20 stycznia 1955 r. przeniesiony został w stan spoczynku w randze generała dywizji.
Z uwagi na fakt, że w Sławnie i okolicy osiedlili się po II wojnie światowej liczni ułani LWP, Prus – Więckowski bywał częstym gościem w Grodzie nad Wieprzą i miał tu wielu przyjaciół.
