Księżniczka pomorska, żona cesarza Karola IV. Była córką księcia słupskiego Bogusława V i Elżbiety Kazimierzówny, córki Kazimierza Wielkiego, króla polskiego, siostrą Kaźka Słupskiego. Razem z bratem, wychowywała się na dworze dziadka, Kazimierza Wielkiego w Krakowie. W młodości zaręczona z jednym z margrabiów brandenburskich, ostatecznie w 1363 roku została wydana za cesarza Karola IV Luksemburczyka, którego stolicą była czeska Praga. Wesele odbyło się w Krakowie. Poza cesarzem i królem Polski uczestniczyli w nim m.in. król Danii, Waldemar, król Węgier - Ludwik, król Cypru - Piotr, książęta polscy i pomorscy (m.in. Bogusław V) oraz czescy i niemieccy. Elżbieta była czwartą żoną cesarza. Razem z nim ufundowała m.in. mozaikę ukazującą Sąd Ostateczny na ścianie zewnętrznej katedry św. Wita, Wacława i Wojciecha w Pradze na Hradczanach. Jej sylwetka została przedstawiona na mozaice w środkowej jej części (wraz z Karolem IV). Po śmierci męża wycofała się do klasztoru franciszkańskiego.
Mozaika "Sąd Ostateczny", współfundowana przez Elżbietę pomorską na Hradczanach w Pradze:
