Generał brygady artylerii przeciwlotniczej Luftwaffe, dowódca garnizonu w Ustce w okresie, gdy powstawał poligon przeciwlotniczy i koszary. Urodzony w bawarskim uzdrowisku Bad Kissingen w lutym 1888 roku, karierę wojskową zaczął jeszcze przed wybuchem I wojny światowej w 8. Bawarskim Pułku Artylerii Polowej, skąd odesłano go na roczne studia do monachijskiej Akademii Wojennej. W czasie światowej rzezi w latach 1914-1918 służył jako młodszy oficer w kilku bawarskich jednostkach artylerii polowej. Miał problemy ze zdrowiem, przebywał w szpitalu od lipca 1915 do kwietnia 1916 roku i ponownie od grudnia 1917 roku do lipca 1918.
Mimo to, nie rezygnował z pracy w wojsku. Służba w niemieckiej kwaterze głównej w końcowym okresie wojny wskazuje, że raczej był wysokiej klasy specjalistą, niż ustosunkowanym darmozjadem. Gdy postanowienia traktatu wersalskiego narzuciły Niemcom drastyczną redukcję etatów w armii, zatrudnił się jako cywilny doradca w wojskowym urzędzie uzbrojenia. Reaktywował się w 1933 roku, po dojściu do władzy Adolfa Hitlera. W 1936 roku został przeniesiony do głównego dowództwa Luftwaffe, jako oficer do zadań specjalnych. Jednym z takich zadań, które otrzymał
na początku 1937 roku, było objęcie komendy nad tworzonym własnie wtedy w Ustce poligonem.
Tu wszedł na ścieżkę szybkich awansów. Obiekty dzisiejszego CSMW objął mając stopień podpułkownika, i to świeżo po nominacji, bo wcześniej był tylko majorem. 1 stycznia 1938 zaczął nosić szlify pułkownikowskie. 1 kwietnia 1941 roku, tuż przed napaścią Niemiec na ZSRR, przywdział lampasy generała brygady Luftwaffe.
Dobrze ukladala mu się współpraca z usteckim burmistrzem. Możemy domyślać się sprężyny Krappa w realizacji pomysłów lokalnych, w tym na ściąganie do Ustki pieniędzy od rządu z Berlina. Subwencje z ministerstwa Goeringa pozwoliły na utworzenie w Ustce komunikacji miejskiej, czyli regularnego połaczenia autobusowego między poligonem i centrum osady. Firma, która obslugiwała tę linię, dostała pieniądze na zakup odpowiedniego autobusu. Inny przedsiębiorca dzięki podobnej subwencji mógł zbudować w Ustce kino. Także domy mieszkalne dla kadry pomagał budować resort.
Po niemieckiej klęsce pod Moskwą Krapp znowu zaczął podupadać na zdrowiu. W połowie 1942 roku poszedł na długie zwolnienie lekarskie. Wrócił na stanowisko jesienią, ale ostatecznie pod koniec roku musiał oddać się do dyspozycji dowództwa III Obszaru Powietrznego. 31 maja w 1943 przeszedł w stan spoczynku. W 1945 roku schorowanego generała ponownie jednak powołano pod broń i wysłano do twierdzy Kolobrzeg. Był przewidziany na komendanta obrony miasta. Ponieważ próbował zdezerterować, został aresztowany. Zmarł 8.03.1945. Są podawane trzy okoliczności jego smierci: atak serca, samobójstwo, zastrzelenie przez pułkownika Fritza Fullriede, fanatycznego dowódcę obrony Kołobrzegu.
