Wieś w gminie Ustka, leżąca na Równinie Słupskiej, na zachodnim brzegu Słupi, w powiecie słupskim, w województwie pomorskim.
Nazwa Charnowo:
Po raz pierwszy wymieniona w 1310 roku jako Charnow. Wedłyg Iwickiego – nazwa dzierżawcza od nazwy osobowej Charn, po polsku Chron (Chronimir). Według Ewy Rzetelskiej – Feleszko, nazwa Charnowo pochodzi od kaszubskiego słowa charna, oznaczającxego suchą trawę, bezwartościową paszę.
Niemiecka nazwa ostatecznie utrwaliła się dopiero w XIX wieku jako Arnshagen. Wcześniej – aż do połowy XIX w., występowała w miejscowych dokumentach jako Arendshagen i Arenshagen. Końcówka "...hagen" może wskazywać, że wieś nie miała nazwy słowiańskiej, bo powstała dopiero w XIV wieku i została założona przez niemieckich osadników – w przeciwieństwie do położonej na przeciwległym brzegu Słupi wsi Niestkowo (Nesecow, potem Nesekow), która na pewno istniała już w XIII wieku i już wówczas została nadana przez Mściwoja II klasztorowi w Białoboku. Nazwa niemiecka może więc wskazywać na imię zasadźcy, albo pierwszego sołtysa o imieniu Arno lub podobnym. Może też wskazywać na okoliczność, że osada pierwotnie oddana była w dzierżawę (arenda).
Niemieckich nazw z "Arns-" jest bardzo wiele, np.: Arnsbach (Hesja, "- bach" to potok), Arnswalde (dziś Choszczno). Istniała też w średniowieczu miejscowość o identycznej nazwie: "Arnshagen". Była ona siedzibą hrabiów von Arnshagen (Arnshaugk), odgałęzienia rodu von Lobdeburg – wywodzącego się z grodu Lobeda koło Jeny. Później ród z Lobdeburg rozdzielił się na gałęzie: Arnshagen, Elsterburg, Bergau i Leuchtenburg. Arnshaugk to dzisiaj część Jeny.
Historia:
Wieś do 1337 roku znajdowała się we władaniu rodu Święców, później została sprzedana przez nich miastu Słupsk. Pierwsza wzmianka w dokumentach datowana jest na rok 1310.
Kościół filialny murowano-szachulcowy, z gotycką murowaną wieżą prawdopodobnie z XV w. z barokowym hełmem krytym gontem. Gotyckie rzeźby: "Madonna" i "Ukrzyżowanie". Ołtarz barokowy z końca XVII w. We wsi mieszczą się liczne czworoboczne zagrody, które od strony ulicy posiadały ryglowane stodoły bramne. Niektóre z nich mają jeszcze drewniane ganki.
