Pełna nazwa: ulica Maurycego Augusta Beniowskiego. Ulica na skraju dawnej osady portowej w Ustce . Do lipca 1945 nazywała się Schulstrasse, czyli Szkolna. Obecna nazwa nadana została przez Zarząd Miejski w Ustce, kierowany przez burmistrza Jana Seweryna, na podstawie Uchwały Międzypartyjnej Komisji Porozumiewawczej z dnia 13 lipca 1945.
Maurycy Beniowski (źródło: Wikimedia Commons)
Upamiętnia legendarnego konfederata barskiego i podróżnika, który w 1776 roku obwołany został królem Madagaskaru. Jego pełne przygód, lecz zarazem krótkie życie stało się inspiracją m.in. dla Juliusza Słowackiego, który poświęcił mu jeden ze swoich romantycznych poematów.
Ulica Beniowskiego leży na wschodnim skraju średniowiecznej osady portowej. Powstała prawdopodobnie dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku. Rejon, w którym się ona znajduje, na planie Dornsteina z 1769 roku, oznaczony jest jeszcze jako pusty obszar. Oznaczona tu została tylko piekarnia, jedna z dwóch znajdujących się w osadzie. Zapewne zlokalizowano ją tutaj, wówczas poza zwartą zabudową wsi, ze względów bezpieczeństwa (zagrożenie pożarowe). W latach 80. XVIII wieku w jej północnej części, na rogu ul. Zaruskiego, zbudowany został wiatrak. Domy mieszkalne przy ul. Beniowskiego powstawać zaczęły dopiero około połowy XIX wieku. Około 1930 roku było ich tutaj 14.
Niemiecka nazwa ulicy – Schulstrasse, czyli Szkolna – odnosiła się do budynku szkolnego, który został zbudowany w 1843 roku na miejscu dawnej piekarni. Budynek mieścił dwie klasy i mieszkanie dla drugiego nauczyciela. Szybki wzrost liczby mieszkańców Ustki spowodował, że ta szkoła szybko stała się za ciasna i obok, na ul. Sprzymierzeńców, w 1858 roku dobudowano kolejną szkołę z pomieszczeniem na klasę i mieszkaniem dla trzeciego nauczyciela. Ponieważ boom demograficzny trwał nadal, w 1879 roku zbudowano trzeci budynek szkolny w taki sposób, że połączył on oba wcześniejsze obiekty – przy ul. Beniowskiego i przy Sprzymierzeńców.
Nazwa ulicy oficjalnie utrzymana została także po zbudowaniu nowej szkoły przy dzisiejszej ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego w 1912 roku – aż do końca niemieckich dziejów Ustki.
Wygląd zachodniej strony ul. Beniowskiego w latach 80. XX wieku.
Po II wojnie światowej przy ulicy Beniowskiego funkcjonowała łaźnia publiczna, przekształcona w latach 70. w Zakład Przyrodoleczniczy Uzdrowiska Ustka, stacja meteorologiczna, dwie wędzarnie i stolarnia.
Począwszy od połowy lat 80. XX wieku oblicze ulicy zaczęło się zmieniać. Zniknęły dymiące piece wędzarnicze. Domy przekształcano w prywatne pensjonaty. Od początku XXI wieku ulica objęta jest programem rewitalizacji. Większość starych domów komunalnych została wyburzona, a na ich miejscu powstały repliki, zbudowane już jednak z nowoczesnych materiałów. W 2017 roku asfalt, ułożony w latach 70. w miejsce poniemieckiego jeszcze bruku, zastąpiono nową nawierzchnią i wymieniono oświetlenie uliczne na latarnie w stylu „retro”.
