Budowla wzniesiona z cegły, w stylu neogotyckim, usytuowana przy ul. Marynarki Polskiej (róg ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego) w Ustce. Druga chronologicznie świątynia chrześcijańska w tej miejscowości, po kościele pod wezwaniem Świętego Mikołaja.
Powstała w latach 1885 - 1888. Do 1909 roku była kościołem filialnym parafii, której siedziba znajdowała się w Zimowiskach, następnie kościół parafialny. Trzynawowy, z chórem, przy czym filary oddzielające nawy i zarazem podtrzymujące balkony chóru wykonano z drewna. Wieża, o wysokosci 45 metrów, na przełomie XIX i XX wieku służyła jako punkt namiarowy dla żeglarzy.
Historia
Konieczność budowy nowego kościoła w Ustce zaistniała już w I połowie XIX wieku. Szybki wzrost liczby mieszkańców, datowany od początku XIX wieku, spowodował, że średniowieczny kościół okazał się za mały. W 1884 r., zadecydowano o budowie kościoła za obrzeżach wsi, a nie na dotychczasowym miejscu koło portu, co spowodowało, że niektórzy stari ustczanie protestowali przeciw wznoszeniu go za wsią na wydmie.
Budowa kosztowała jedną ofiarę śmiertelną: 15.10.1887 r. z wieży spadł stolarz August Groth. Pastor Bartholdy, który rozpoczął budowę, też nie dożył jej końca. Umarł w 1886 r. na gruźlicę.
Wewnątrz m.in. dwa obrazy wotywne z XVII w. i kilka współczesnych, autorstwa Witolda Lubinieckiego, znanego polskiego marynisty, który mieszkał w Ustce. XVII-wieczny obraz po prawej stronie ołtarza upamiętnia katastrofę z 1672 roku, kiedy jeden z usteckich żaglowców zatonął z całą załogą. Wśród ofiar był 20-letni syn armatorów, fundatorów obrazu, ukazanych pod krzyżem. Nad ołtarzem XVII-wieczny krucyfiks, przeniesiony ze starego kościoła w „Kapitańskim Zaułku” oraz witraż ukazujący Chrystusa na wodzie, ratującego Świętego Piotra, który zwątpił i zaczął tonąć.
Do 1945 roku kościół służył niemieckiej, usteckiej parafii ewangelickiej. Zachował typowe dla XIX-wiecznego kościoła ewangelickiego balkony. Od 1945 roku jest siedzibą polskiej parafii rzymsko-katolickiej (zobacz hasło: proboszczowie parafii Najświętszego Zbawiciela w Ustce (od 1945 do 2015)
Organy:
Zbudowane w styczniu 1888 roku w słynnej wytwórni organów w Duninowie. Posiadały wówczas dwa manuały i jeden pedał o łacznej liczbie 21 rejestrów. Przed wojną usteckie organy uznawano za jedno z najwybitniejszych dzieł twórcy duninowskiej wytwórni organowej. Kosztowały niebagatelną kwotę 5920 marek. Ponieważ miasto Słupsk odmówiło refundacji 2/3 kosztów budowy instrumentu - do czego jako patron usteckiego kościoła było zobowiązane od czasów średniowiecza - między Ustką, a Słupskiem toczył się proces sądowy.
Na zdjęciu: organy Voelknera w usteckim kościele
Ciekawostki
Podczas prac na placu przed kościołem w 2014 roku odkryto ludzkie szczątki, prawdopodobnie pozostałość po jakimś pochówku. Zostały ponownie uroczyście pochowane w oznaczonym miejscu przed kościołem w niedzielę, 9 listopada 2014 roku, po mszy św. o godz. 12. Dotychczas nie wiadomo, do kogo należały.
Być może z pochówkiem ma związek głaz, który od nieznanego czasu tkwił na placu przed kosciołem, z wyrytymi cyframi "1760", być może oznaczającymi rok.
W tym okresie trwała wojna 7-letnia i część Pomorza, w której znajduje się Ustka, była okupowana przez wojska rosyjskie. Jedna z hipotez zakłada, że na placu zostali pochowani jacyś obcy żołnierze lub rozbitkowie z jakiegoś statku, których miejscowi z pewnych wzgledów mogli nie chcieć lub formalnie nie móc pochować na parafialnym cmentarzu.
