Cmentarz żydowski w Słupsku - cmentarz przeznaczony do pochówku osób wyznania mojżeszowego w Słupsku, funkcjonujący od 1815 do 1939 r. Usytuowanie: przy ul. rabina Maxa Josepha. Powierzchnia: 0,7 hektara.
Do roku 1815 gmina żydowska w Słupsku nie posiadała własnego cmentarza i korzystała z cmentarza żydowskiego w Lęborku, oddalonego około 60 km od Słupska. Wyznaczono nań w 1814 roku na polecenie władz państwa pruskiego wąski pas ziemi przy słupskim cmentarzu komunalnym. Pierwszą pochowaną tu osobą była Hinde Abraham, zmarła w wieku 71 lat i pogrzebana w sierpniu 1815 r. Kilka lat później spoczął tu także przewodniczący gminy żydowskiej w Słupsku, Joseph Liepmann. W 1821 roku władze Słupska wyznaczyły nagrodę w wysokości 3 talarów za pomoc w ujęciu sprawców zniszczenia ogrodzenia kirkutu. Po objęciu władzy przez hitlerowców i wybuchu II wojny światowej większość żydów słupskich wyemigrowała W maju 1941 roku gmina słupska została zmuszona do sprzedaży cmentarza. Dokument, sprzedaży podpisał ostatni przewodniczący gminy żydowskiej, kupiec Emil Israel Gottschalk 14 maja 1941 roku.
Nowym gospodarzem terenu cmentarza żydowskiego w Słupsku został ogrodnik cmentarny Albert Reetz.. W 1942 roku wystąpił on o pozwolenie na budowę szklarni oraz piwnicy i zobowiązał się wykonać te prace we własnym zakresie, wykorzystując kamienie i drewno znajdujące się na cmentarzu. Na początku 1943 roku miasto Słupsk wydało zgodę na zagospodarowanie pożydowskiego domu przedpogrzebowego, stojącego na likwidowanym cmentarzu, na mieszkania dla robotników zagranicznych.
Po wojnie część, zniszczonego przez Niemców dawnego kirkutu została włączona w obręb sąsiedniego cmentarza komunalnego. Zabytki, które pozostały po żydowskim cmentarzu, to dom przedpogrzebowy i stara, żeliwna brama wjazdowa, z motywem ozdobnym w kształcie Gwiazdy Dawida.
