Pastor parafii ewangelickiej Zimowiska - Ustka w latach 1905 - 1917. W oficjalnych dokumentach Ernst Felix Gotthold Krueger.
Urodził się 1 listopada 1874 w Suchaniu (wtedy Zachan), powiat stargardzki w województwie zachodniopomorskim. Był synem Juliusa Kruegera, dyrektora szkoły i tzw. porannego kaznodziei (Fruehprediger - ) oraz jego żony Klary, z domu Utz. Ukończył gimnazjum w Gryficach (wtedy Greifenberg). Studiował w Halle i w Greifswaldzie. 28 września wyświęcony na pastora. 1 listopada 1902 został zatrudniony w charakterze diakona w kościele Mariackim (St. Marien) w Anklam (Pomorze Zaodrzańskie). 15 września 1905 roku powołany na stanowisko pastora w Ustce. Jego poprzednik, Paul Max Erich Karge, który urzędował jako pastor w Ustce od 1891 roku, został powołany na zwolnione przez Kruegera stanowisko diakona w kościele Mariackim w Anklam.
Krueger, obejmując stanowisko w Ustce, był już żonaty. Związek małżeński z Olgą, z domu Wagner, zawarł jako świeżo upieczony absolwent 14 października 1902 roku. W 1909 roku przeniósł siedzibę parafii oraz plebanię z Zimowisk do Ustki, do kamienicy przy ul. Stefana Żeromskiego (obecnie przedszkole nr 2).
Podpis pod zdjęcie: Do tego budynku 1 października 1909 roku pastor Krueger przeniósł siedzibę parafii z Zimowisk. Zdjęcie z listopada 2008 roku - na pierwszym planie ustecka kopia figury Jezusa z Rio (obecnie w Siemianicach).
W czasie I wojny światowej prawdopodobnie przeżył załamanie nerwowe. Jak zanotował w kronice parafialnej, był bardzo obciążony pracą: już od sierpnia 1914 roku prowadził dodatkowe, wieczorne nabożeństwa w intencji zmobilizowanych z Ustki i ich rodzin, a od września co wtorek dodatkowo nabożeństwa w usteckim lazarecie wojskowym przy dzisiejszej ul. Adama Mickiewicza (Kinderheim). W kronice wspominał o podejmowanych przez siebie działaniach (nauki, napomnienia) w celu obrony moralności żołnierzy i marynarzy przebywajacych w Ustce przed zakusami "dziwek", pragnących ich uwieść. W 1917 roku doszło do jakiegoś poważnego konfliktu, w wyniku którego podał się do dymisji i opuścił parafię. Jak zanotował jego następca – "Częściowo z własnej winy, a częściowo przez ludzką złośliwość, był zmuszony złożyć swój urząd i wraz z żoną i trojgiem dzieci pogrążyć się w nędzy." Kontynuator kroniki nie ujawnił przyczyn tej dymisji.
Źródła: Ernst Mueller, Die Evangelischen Geistlichen Pommerns von der Reformation bis zum Gegenwart, II Teil, Stettin 1912; kronika parafialna parafii w Ustce (notatki mb).
