Ustecka tuczarnia świń powstała na przełomie 1937 i 1938 roku na działce rolnej o powierzchni 2,75 morgów, usytuowanej przy ówczesnej szosie do Darłowa (Ruegenwalder Chaussee, dziś Ulica Darłowska). Działkę gmina ustecka kupiła od miejscowego rolnika Gottfrieda Schulza 21 grudnia 1937 roku. Prawdopodobnie z początkiem 1938 roku pobudowano tu chlewnie i pomieszczenia gospodarcze tuczarni oraz dom z mieszkaniem dla kierownika ("futtermeister"). Już wcześniej, w maju 1937 roku, gmina ustecka wydzierżawiła jedną oborę na działce przy ul. Darłowskiej 1 i w ramach programu "Ernaehrungshilfswerk" przekazała do dyspozycji hitlerowskiej NSV ("Nationalsozialistische Volkswohlfahrt" – narodowosocjalistyczna organizacji zajmująca się działalnością socjalną).
Obok: embiemat organizacji, która przed wojną zarządzała ustecką tuczarnią.
Program "Ernaehrungshilfswerk" ("Dzieło Pomocy Żywnościowej") miał na celu zagospodarowywanie odpadów żywnościowych w celu intensyfikacji produkcji żywności w III Rzeszy. Tylko w 1938 roku w ramach tego programu w całych Niemczech planowano wyhodowanie na tego typu zlewkach dodatkowo około miliona tuczników. Jak pisze A. Oesterle, autor kroniki Ustki (kontynuacja do 1943), w wyniku utworzenia po zachodniej stronie Ustki poligonu i dużych koszar Luftwaffe, tuczarnia w Ustce już od 1937 roku zaczęła otrzymymywać ogromne ilości zlewek z kuchni wojskowej i musiała zostać znacznie powiększona.
W wyniku rozbudowy tuczarnia jednorazowo zdolna była pomieścić od 250 d0 300 tuczników. Koszty rozbudowy tuczarni pokryła organizacja NSV. Największym odbiorcą tuczników zapewne także było wojsko.
W 1945 roku tuczarnia została zajęta przez radzieckich zwiadowców prawdopodobnie już w nocy z 7 na 8 marca. Jak wynika z relacji naocznego świadka, to właśnie do tuczarni uprowadzona została przez nich mieszkanka gospodarstwa przy dzisiejszej ul. Koszarowej (dziś w miejscu gospodarstwa stoi pensjonat "Aga"), rankiem 8 marca próbująca przedostać się ul. Darłowską do portu, aby ewakuować się na zachód. Syn odnalazł ją dopiero po dwóch tygodniach, gdy znajdowała się już na skraju wyczerpania fizycznego i psychicznego (była wielokrotnie gwałcona).
Po wojnie tuczarnia kontynuowała działalność. Żołnierze radzieccy zajęli pobliski budynek nr 1b. Następnie, zapewne jeszcze w 1946 roku, obiekt został przejęty przez władze polskie. W latach 70. działała tu jedna z 5 baz Państwowych Zakładów Mięsnych w Słupsku. Pozostałe bazy fynkcjonowały w Bydlinie, Dąbrównie, Gumieńcu koło Barcina i Konarzynkach koło Chojnic. Tuczarnia w Ustce, znacznie powiększona od czasów niemieckich, mieściła jednorazowo 2,5 tys, świń (Zakłady Mięsne w Słupsku biły po 800 tuczników dziennie).
Tuczarnia została zlikwidowana w latach 80. Obecnie w jej dawnych obiektach funkcjonuje kilka prywatnych firm oraz miejski Zakład Gospodarki Komunalnej.
Źródła i opracowania: Alexander Oesterle, Chronik der Gemeinde Stolpmuende (rękopis, Archiwum Państwowe w Słupsku), relacja W. Albrecheta, Marcin Barnowski, "Kronika Gminy Słupsk", Głobino 2017.
